Στη σκηνή του θεάτρου «Et Cetera» της Μόσχας για πρώτη φορά ανέβηκαν οι Όρνηθες του Αριστοφάνη. Όπως δήλωσε ο σκηνοθέτης Γκλέμπ Τσερεπάνοφ, η ιστορία που γράφτηκε δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν, είναι όσο ποτέ, τρομακτικά επίκαιρη!
Στους θεατές μοιράζονται φτερά, και μετά το τρίτο κουδούνι κανείς δεν μπορεί να μπει στην αίθουσα – ούτε στο ξεκίνημα της παράστασης, αλλά ούτε και στο διάλειμα. Οι Όρνηθες ξεκινούν να παίζονται ήδη από το φουαγιέ του θεάτρου.
Από το αραχνιασμένο βασίλειο των Ορνήθων εμφανίζονται οι κάτοικοί του, και αμέσως συνειδητοποιείς, ότι η χώρα τους γέμισε σαπίλα...
Το βασίλειο έχει το δικό του σήμα. Είναι παντού –στην αφίσα, στο πρόγραμμα, στη σκηνή. Είναι το ποδαράκι πουλιού. Και σύμφωνα με τη σκέψη του σκηνοθέτη, πρέπει να υπάρχει συνειρμός με τον ναζιστικό χαιρετισμό.
«Μας απασχολεί το ερώτημα, πως γεννιέται η κάθε δικτατορία. Πώς εμφανίζεται, πως εξελίσσεται, τί γίνεται μετά, εξηγεί ο Γκλέμπ Τσερεπάνωφ. Όλη η δράση ξετυλίγεται σε ένα σκουπιδότοπο. Από το τίποτα, από τα σκουπίδια γεννιέται και κάθε δικτατορικό καθεστώς».
Κάθε ήρωας θα βρει τη στολή του στον σκουπιδοτενεκέ. Στην αρχή μπορεί να φαίνεται, ότι ήταν πολύ απλό να φτιάξεις μια τέτοια σκουπιδοστολή. Αλλά η πραγματικότητα είναι τελειώς διαφορετική: κάθε της λεπτομέρεια ανήκει και σε διαφορετική εποχή, διαφορετικό στιλ και είδος, και ο ενδυματολόγος μας δούλεψε πολύ σκληρά για να φτιάξει τα ρούχα της παράστασης. Ο εκλεκτισμός και το κιτς γειτνιάζουν συνειδητά».
Το έργο μιλάει για τη μη-ελεύθερία. Και στη διάρκεια όλης της παράστασης ακούγεται ζωντανή μουσική, γραμμένη ειδικά για τις Όρνηθες του Αριστοφάνη.
Οι μουσικοί παίζουν, ενώ κάθονται στο κλουβί.